Pukam. Otworzysz?

Nikt nie powiedział, że to będzie proste. Zamknąć tyle niezamkniętych dróg. Otwartych na oścież serc, czekających na telefon, głupie "co tam?" Cokolwiek.
Lecz zamiast tych wszystkich rzeczy, uderza Cię nagle goła prawda.
Coś się skończyło.

I wtedy masz dwa wyjścia: próbować na siłę wrócić do stanu pierwotnego, czyli pukać w czyjeś okno, co chwila sprawdzając, czy nie ma Cię również w lodówce, albo... najzwyczajniej w świecie jak najszybciej to zaakceptować.

Nie wszystkie decyzje należą do nas. Jeżeli kogoś traktujesz z szacunkiem, dajesz mu prawo wyboru.
Jeśli wróci, to znaczy, że nigdy nie odszedł.
Jeśli nie, to prawdopodobnie zrobił to już dawno, tylko Ty tego nawet nie zauważyłeś.

I wszystkie "ale dlaczego "kiedy to się stało" " i "przecież się tak długo znaliśmy" powoli przestają mieć jakiekolwiek znaczenie. Koniec to koniec. Nieważne, czy przyjacielskiej relacji, czy związku.

Na początku czujesz się dziwnie, jakby ziemia miała zaraz rozstąpić Ci się pod nogami. Normalnie koniec świata i czarna dziura. Rozpaczasz, bo nagle tyle lat poszło w niepamięć. Tyle wspólnie spędzonego czasu. Tyle pięknych chwil...

Głowa cały czas przetwarza wszystkie te obrazy. Momenty, kiedy śmialiście się razem z najbardziej żenujących żartów. Długie spacery i rozmowy o wszystkim i o niczym. Wsparcie emocjonalne, gdy jedno potrzebowało drugiego. Nie możesz uwierzyć, że to już się rozsypało. Że tego już nie ma. I nie będzie.

I wtedy zastanawiasz się, co z Tobą jest nie tak. Jak bardzo beznadziejnym człowiekiem jestem, że to wszystko znowu się kończy?  I dlaczego to wszystko musi tak bardzo boleć?

Mając w głowie kłęby różnych myśli, przymykasz lekko okno. Mimo wszystko wierzysz w gołębia, w posłannictwo dobrych wieści. Na świat patrzysz jednak z coraz większym sceptycyzmem.
Choć wiesz, dobrze wiesz, że nie pierwszy i nie ostatni raz w życiu otworzyłeś je zbyt mocno, tym razem będziesz ostrożniejszy. W końcu nie chcesz później znowu przechodzić bólu, który odczuwasz teraz. Zdajesz sobie jednak sprawę, że to naiwne myślenie, bo czy ktokolwiek ma nad tym stuprocentową kontrolę? Nad uczuciami? Decyzjami, które nierzadko są dla nas kompletnie niezrozumiałe?

Przecież wiesz, że nie jesteś beznadziejny. Czasami tylko beznadziejnie się zachowujesz. Czy to jednak pozwala komuś na to, aby, tak po prostu, zatrzasnąć je z hukiem?

Wszak jedni otworzą je na tyle, by móc zamieszkać w nim na dłużej. Drudzy uchylą, by móc później doń wrócić. Inni jednak zamkną je na zawsze.

I tutaj, ten jeden wybór należy do Ciebie Nie pozwól im się nim bawić. Zamykaj je, kiedy trzeba. Nawet jeśli czujesz jak świat w Twoich myślach rozpada się na tysiąc kawałków. Że coś Cię tak bardzo boli i nie daje spać po nocach. Gdy czujesz jak wszystko w Tobie drży i nie potrafi przestać, pamiętaj - to jest Twój wybór. Jeśli ufasz - uchyl. Jeśli nie, bądź czujesz, ze to już nie to - zamknij, zarygluj i nigdy więcej nie otwieraj. Czasami taka całkowita separacja i spalenie mostów jest nam potrzebne, aby zachować zdrowie psychiczne. Dla własnego dobra.

Dlatego dbaj o to, kto się w nim znajduje, bo masz je jedno.
To, które bije codziennie, tylko dla Ciebie.
Chroń je przed kolejnym zadanym ciosem.
Zrób to dla niego.
Dla swojego zagubionego, zranionego, a jednak oczekującego na nowo otwarte okno, serca.

---

korolowa

Tam, gdzie mieszka serce.

Zza okna wyłania się połączenie żółci i pomarańczu. Delikatne promienie pieszczą opalone już policzki. Choć ostatnio na nadmiar słońca narzekać nie mogłam, to jednak czuję, że wraca do mnie upragnione ciepło.

Przywdziewam zatem letnią sukienkę i wyruszam z domu. Na piętach mam plastry i ślady pięknych wycieczek. Szukam siebie wokół, ale nie znajduję. Dalej jestem tam. Kilkaset kilometrów stąd.

Idę dalej. Wspominam feerię neonowych szyldów i barwnych strojów. Śmiech turystów na Krupówkach i powitania na szlakach. A przede wszystkim, zapierające dech w piersiach, widoki.

 Kiedy gdzieś wyjeżdżam, staram się planować wszystko w taki sposób, aby nic mi nie umknęło. Abym mogła rozkoszować się każdą chwilą. Gryźć ją, kęs po kęsie, zamiast napadać na nią łapczywie, co mogłoby skończyć się mocno obolałym brzuchem i wrzodami żołądka.

Taki balans w zwiedzaniu pozwala mi na pełniejsze poznanie danego miejsca. Mogę wtedy tkać każdy dzień różnymi nićmi, sprawdzając, która z nich będzie mi bliższa. A może utkany krajobraz w ogóle nie będzie pasował do mnie, albo to ja okażę się nietrafionym elementem tego konkretnego skrawka ziemi?

Lubię błądzić i odnajdować się w różnych miejscach. Iść przed siebie i sprawdzać, dokąd mnie poniosą nogi. Przez miasto i wśród natury. W tłumie i samotności. Hałasie i głuchej ciszy.

Wygrzewając się w ciągu słonecznego dnia i chłodząc morskim wieczorem.

Idę i rozglądam się dookoła. Nie ma tu gór, ani nawet zagęszczonych różnymi nacjami Krupówek. Nie sprawdzę teraz ręką jak zimny jest nasz Bałtyk.

Ale mogę przywołać je w myślach.

Tak jak zielone wzgórza i pagórki w Irlandii. Wieczory przy winie w W Starym Kadrze w samym centrum  Gdańska. Spacer ze znajomymi po  Krakowie i ten pamiętny koncert Pearl Jam.

Nie muszę wyjeżdżać, aby tam być.

Choć mogłabym tam być codziennie.

W tych wszystkich miejscach, w których kiedykolwiek zamieszkało moje serce.

---

korolowa

A gdzie zamieszkało TWOJE serce? Podziel się swoją piękną historią!