Wspomniałam Wam już co nieco na ten temat w tym wpisie, kiedy pisałam o tutejszej służbie zdrowia. Pozwólcie zatem, że nieco ten temat rozwinę.
Wyobraźcie sobie*, że nagle - ot, takie głupie zrządzenie losu - łamiecie nogę. Tak po prostu potykacie się o, przykładowo, nierówny beton, przez co wasze kości nagle rozchodzą się w różne strony i bach - gleba. Żeby było śmieszniej - dzieje się to na terenie szpitala, w którym następnego dnia macie zacząć pracę. Na terenie szpitala, podkreślam. Przez ICH nierówny beton.
Mija pięć minut, a Wy wyjecie z bólu. Dziesięć minut wołania o pomoc - eee, za krótko, jeszcze nikt się Wami nie zainteresował. Dopiero po 15-tu minutach podchodzi do Was nieznajoma i próbując zrobić cokolwiek, błaga (!) strażnika stojącego zaledwie 3 metry od miejsca zdarzenia, aby łaskawie jakiś lekarz lub pielęgniarka wyszli po poszkodowanego. 15 minut siedzenia przed szpitalem, w kilkustopniowym mrozie, ze złamaną nogą, bo nikt, kompletnie nikt się tym nie zainteresował (!).
No dobrze, jesteś już w środku, czekając na swoją kolej do lekarza (a przed Tobą jakieś 40-50 osób). Jeszcze nie wiesz, że to złamanie, ale boli jak cholera. Błagasz ich, aby Ci coś dali, ketonal albo najlepiej piłę mechaniczną, żeby od razu sobie tę nogę odciąć, po co się dłużej męczyć. No ni cholery, nie doprosisz się nawet o głupi okład. Nie, Ty masz spokojnie czekać na swoją kolej. Przez jakieś 6-7 h, a w najlepszym przypadku - 4 godziny. Pieprzone 4 godziny w bólu i niemal agonii.
Ale wiecie, co jest w tym wszystkim "najlepsze"? Że jak już to wszystko przejdziesz, gdy już do nich dotrzesz, kiedy posadzą Cię na szpitalnym łóżku i wreszcie, już zaraz, masz wrażenie, że się Tobą porządnie zajmą, że to cierpienie nie poszło na marne, to...masz rację, masz tylko takie wrażenie. I tak przez kolejną godzinę upraszasz się o leki przeciwbólowe, zanim Ci je w końcu dadzą. I tak czekasz trzy godziny na prześwietlenie nogi. A jeszcze, nie daj Boże, bądź "białym" człowiekiem - od razu spowolnią wszelkie prace wokół Ciebie! I, przy okazji, poprzekręcają Twoje nazwisko, dzięki czemu wydłuży się czas papierologii.
Overall, wygląda to tak: czekasz horrendalną ilość godzin ( u nas łącznie: 9h), personel medyczny poświęca Ci łącznie jakieś 15 minut uwagi (wliczone z X-Rayem), po czym wystawiają czek na niebagatelną kwotę. Tak, proszę Państwa, wygląda tutaj proces przyjęć ludzi ze zdewastowanymi kończynami.
*Niestety, mama mojego A. nie musiała sobie tego wyobrażać.
Więcej o powodach, dla których nie chciałabym tu mieszkać, już w następnym poście.
---
korolowa
Mija pięć minut, a Wy wyjecie z bólu. Dziesięć minut wołania o pomoc - eee, za krótko, jeszcze nikt się Wami nie zainteresował. Dopiero po 15-tu minutach podchodzi do Was nieznajoma i próbując zrobić cokolwiek, błaga (!) strażnika stojącego zaledwie 3 metry od miejsca zdarzenia, aby łaskawie jakiś lekarz lub pielęgniarka wyszli po poszkodowanego. 15 minut siedzenia przed szpitalem, w kilkustopniowym mrozie, ze złamaną nogą, bo nikt, kompletnie nikt się tym nie zainteresował (!).
No dobrze, jesteś już w środku, czekając na swoją kolej do lekarza (a przed Tobą jakieś 40-50 osób). Jeszcze nie wiesz, że to złamanie, ale boli jak cholera. Błagasz ich, aby Ci coś dali, ketonal albo najlepiej piłę mechaniczną, żeby od razu sobie tę nogę odciąć, po co się dłużej męczyć. No ni cholery, nie doprosisz się nawet o głupi okład. Nie, Ty masz spokojnie czekać na swoją kolej. Przez jakieś 6-7 h, a w najlepszym przypadku - 4 godziny. Pieprzone 4 godziny w bólu i niemal agonii.
Ale wiecie, co jest w tym wszystkim "najlepsze"? Że jak już to wszystko przejdziesz, gdy już do nich dotrzesz, kiedy posadzą Cię na szpitalnym łóżku i wreszcie, już zaraz, masz wrażenie, że się Tobą porządnie zajmą, że to cierpienie nie poszło na marne, to...masz rację, masz tylko takie wrażenie. I tak przez kolejną godzinę upraszasz się o leki przeciwbólowe, zanim Ci je w końcu dadzą. I tak czekasz trzy godziny na prześwietlenie nogi. A jeszcze, nie daj Boże, bądź "białym" człowiekiem - od razu spowolnią wszelkie prace wokół Ciebie! I, przy okazji, poprzekręcają Twoje nazwisko, dzięki czemu wydłuży się czas papierologii.
Overall, wygląda to tak: czekasz horrendalną ilość godzin ( u nas łącznie: 9h), personel medyczny poświęca Ci łącznie jakieś 15 minut uwagi (wliczone z X-Rayem), po czym wystawiają czek na niebagatelną kwotę. Tak, proszę Państwa, wygląda tutaj proces przyjęć ludzi ze zdewastowanymi kończynami.
*Niestety, mama mojego A. nie musiała sobie tego wyobrażać.
Więcej o powodach, dla których nie chciałabym tu mieszkać, już w następnym poście.
---
korolowa
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz