Gwiazd(k)a.

Nie będę pisać o tym, że nadchodzące święta będą inne niż wszystkie, bo z tego już każdy z nas doskonale zdaje sobie sprawę. Chciałabym za to skupić się na tym, co każdemu może wydawać się z pozoru banalne. Bo przecież wiadomo, że samemu można stworzyć atmosferę, bla bla bla. Ale - powiesz mi - teraz wszakże nie czas na magię świąt. Że ludzie wokół leżą w szpitalach. I nie można odwiedzić babci z dziadkiem. Znajomi chorują, rodzice boją się wyjść po pieczywo. W Sylwestra o 19 powita nas godzina policyjna, a przez okres planowanych ferii wszystko będzie pozamykane i nie będzie mozna nawet, choć przez chwilę, wyrwać się ze swoich czterech ścian. Że wszystko tak właściwie jest do kitu. Wiem. Ja to wszystko wiem. To nie był dla nas łatwy rok. I nie będę się tu nawet wysilać na brednie typu "sam możesz stworzyć klimat, połączyć się przez Skype z babcią", i tak dalej. To nie byłoby na miejscu. I absolutnie nie zastąpi tej normalności. I wiecie, mimo że jestem w wyjątkowo dobrej sytuacji, to naprawdę jest mi przykro. Chciałabym więc dla Was, choć minimalnie, stworzyć namiastkę ...no, świątecznej atmosfery, to może za dużo powiedziane. Chciałabym dla każdego namiastki ciepła. Normalności. Zdrowia. Dużo zdrowia. I - przede wszystkim - spokoju.

Tak samo jak Ty, każdy z nas ma swoją historię. Jeśli więc czujesz się dziś zagubiony, spójrz nocą w gwiazdy. Historii ludzkich jest niezliczenie wiele. Niczym gwiazd. Pomyśl, że jedna z nich jest Twoja. Wypowiedz po cichu swoje życzenie. Spójrz jeszcze raz. Przyjrzyj się uważnie. Następnie uściśnij mocno będącą blisko Ciebie istotę. Spójrz na zdjęcie osoby, które trzymasz w portfelu. Albo zamknij oczy i pomyśl o kimś wyjątkowym, z kim będziesz mógł się niedługo zobaczyć. W tle wciąż świeci ona. Dla nas wszystkich - jedna z wielu. Dla Ciebie - jedyna.

Jeśli chcesz, opowiedz mi o niej. Wysłucham, jeśli zechcesz zdradzić mi jej historię. To moja namiastka normalności. Choć tyle mogę dla Ciebie zrobić. A jeśli potrzebujesz pomocy, nie wahaj się prosić. Być może uda się coś zdziałać. Bo przecież wspólnie można wiele. Wystarczy tylko wyciągnąć rękę. Pomóc. Przytulić. Chcieć. Być, dla drugiego - wbrew złu wszelkiemu - po prostu człowiekiem.

Krzycz.

Spokój  - tego nam ostatnio brakuje.

Spokoju i zdrowego rozsądku.

I choć bardzo chcemy zaufać faktom i uczuciom jednocześnie, błądzimy i szukamy prawdy, tak trochę po omacku.

Jak zatem odnieść się do ostatnich informacji?

I gdzie znaleźć złoty środek?

_________________________

Emilia to pięćdziesięciosiedmioletnia nauczycielka fizyki.Od kilku lat zmaga się z cukrzycą, dodatkowo od dziecka cierpi na astmę. Choć nie ma końskiego zdrowia, do tej pory na nic nie narzekała.

Miała rodzinę i pasję, która była jednocześnie jej profesją. Mimo niskiej pensji, była szczęśliwa.

I nagle wchodzi on, cały na czarno. Dumnie, bo w koronie, paraduje pomiędzy nauczycielami, uczniami i odbierającymi ich ze szkoły rodzicami. Na dłoniach, w powietrzu, klamce od toalety. 

Cholera wie, gdzie jest. A może być wszędzie.

Córka zaczyna poważnie martwić się o Emilię. Załatwia jej tygodniowe L4. Dni jednak szybko mijają.

Emilia musi przyzwyczaić się do przerw w maseczkach. Dusi się. Nie może złapać tchu. Jest trudno, czuje się źle, coraz gorzej. Jednak wie, że musi to robić. Dla dobra sprawy. Ich wszystkich.

Póki znów nie przejdą na nauczanie zdalne. Albo chociaż hybrydowe, czego sobie w duchu życzy.

______________________

Przysiadła przy rozpalonym kocyku, obgryzając paznokcie. Była samotną rozwódką z dwoma synami i z marnie płatną płacą  - dorabiała czasem u koleżanki, pomagając jej w kwiaciarni, a czasem na targu. Robiła wszystko, co mogła, biorąc pod uwagę jej kwalifikacje i doświadczenie, aby utrzymać całą rodzinę. Nierzadko jednak zdarzyło jej się opuścić bezradnie ręce, czując nasilającą się bezsilność. 

Jak dobrze, że Konrad miał czternaście lat i mógł zostawać już sam w domu, opiekując się Rafałkiem. Nawet nie wyobrażała sobie powrotu do wydarzeń z marca. W poniedziałki punkt szósta wychodziła do pracy. O dziewiątej natomiast Rafałek zaczynał swoje lekcje. O dwunastej miał koniec, ale w międzyczasie Konrad o dziewiątej trzydzieści miał polski, a o jedenastej biologię. 

Gdyby nie matka-nauczycielka, nie wie, jakby dała radę. Babcia przychodziła do nich wtedy niemal codziennie, brała swojego laptopa i Rafałka obok, tuż przy jej kolanach. On siedział przy niej i z jej telefonu słuchał swojej pani, a ona prowadziła przy nim lekcje fizyki. W międzyczasie na kuchence hulał nastawiony przez babcię  wcześnie rano rosół.

Mamo - pomyślała Karina, zatapiając mokrą twarz w swoich dłoniach -  co ja bym zrobiła, gdyby Ciebie zabrakło?

______________________

Elwira chciała dziś podzielić się z mężem radosną nowiną.

W końcu, po kilku latach starań, nareszcie im się udało. Miała już trzydzieści siedem lat - najwyższy czas, aby w końcu wydać na świat owoc ich miłości.

Gdy jednak usłyszała ostatnie newsy, jej radość przesłonił strach. Choć od razu pokochała to, co powoli rozwijało się pod jej serduszkiem, nie była pewna jak to się skończy. A co jeśli mały urodzi się martwy? Albo jeśli - o ile w ogóle przeżyje - nie będzie w stanie sam funkcjonować? Mimo przepełniającej ją początkowo miłości, strach zaszklił się w jej szarobłękitnych oczach. 

Strach i wszechogarniająca ją rozpacz.

Tyle lat starań.

Tyle testów, witamin, godzin na siłowni i książek edukacyjnych - po to, aby w końcu dowiedzieć się, że gdyby jednak coś poszło nie tak - ona nie ma już wyboru.

Nie, nie zgodzi się na to.

Nie powie nic mężowi.

Specjalnie spada ze schodów, aby wywołać poronienie. Nie udaje jej się.

Jest załamana. Jej głowę przepełnia chaos. Nie wie. Nic już nie wie.

Mąż, dowiedziawszy się o wszystkim, próbuje z nią rozmawiać. Ale ona już nie słucha.

Zamyka się. Nie potrzebuje zbędnego monologu.

Mąż zapisuje ją do psychologa.

Zamiast tego, wolałaby odrobiny zrozumienia. Wspólnego milczenia, Dawnego ciepła.

Pomiędzy nimi już nigdy nie będzie tak samo.

______________________

Julka miała szesnaście lat i bobasa w brzuchu. Dwa miesiące temu została napadnięta i  brutalnie zgwałcona. Wychowywała się w patologicznej rodzinie, gdzie alkohol lał się strumieniami. Ponadto jej ciotka od strony matki i młodszy brat mieli dodatkowy dwudziesty pierwszy chromosom. Istniało więc  ogromne prawdopodobieństwo, że i jej dziecko będzie w pewien sposób skrzywdzone przez los...

Wiedziała, że nie może liczyć na nikogo poza sobą. Próbowała poukładać sobie życie, ale nie wiedziała jak. Zalewał ją smutek i gniew.

Nie tak wyobrażała sobie swoje życie.

Chciała najpierw skończyć szkołę. Być kimś. Później poznać kogoś wartościowego. Wynieść się z tej meliny. Założyć własną, małą, ale szczęśliwą rodzinę.

Teraz jednak nie miała szansy na nic. 

Zabrano jej wszystko: wybór, młodość i - prawdopodobnie - szansę na lepszy byt.

______________________

Życie to ponoć pudełko czekoladek. Do tej pory wydawało nam się, że zawsze istnieje jakiś wybór. Tymczasem, obecny rok okazał się jednym wielkim psikusem. Bez cukierka.

Niełatwo jest zachować równowagę - żyć i uważać jednocześnie.

Życie nie powinno się wiązać głównie z ograniczeniami wolności i swobody.

Nie powinno, jednak okazało się, że aby żyć spokojnie trzeba być dużo bardziej ostrożnym.

Pamiętać, że jesteśmy odpowiedzialni nie tylko za siebie, ale i za innych.

Jesteśmy obecnie jednym wielkim łańcuchem, który można pociągnąć w jedną lub drugą stronę.

Stoimy więc nadzy, pozbawieni możliwości jakichkolwiek wyborów.

Jednocześnie naiwnie wierzymy, że to się w końcu zmieni.

Jednak bez naszego jawnego przeciwstawienia się nic się nie stanie.

Gdzie więc można - krzyknijmy.

Gdzie echo nie wraca - odpowiedzmy pokorną ciszą.

---

korolowa

Gdańsk - miasto kontrastów

Gdyby ktoś mnie zapytał o moje ulubione polskie miasto, z całą pewnością i bez zająknięcia stwierdziłabym, że jest to Gdańsk. To miasto pełne wdzięku: otulone rzekami i delikatną, morską bryzą. Miasto pełne wspaniałej, gotyckiej oraz renesansowej architektury. Niekończących się, przechodzących jedna w drugą, uliczek. Ballad granych przez stojących pod kamienicami grajków i obserwującego radosny gwar jarmarku koła widokowego na Ołowiance. 

Poza beztroską, letnią odsłoną, w Gdańsku znajduje się wiele ważnych i interesujących obiektów kulturalno-historycznych: Westerplatte, Europejskie Centrum Solidarności, Muzeum II Wojny Światowej czy też Gdański Teatr Szekspirowski (jedyny taki na świecie z otwieranym dachem!). Te trzy pierwsze przypominają o przeszłości: wojnie, cierpieniu, męstwie i patriotyzmie. O latach walk o wyzwolenie, spokój i wolność. Walk i demonstracji, w których krew oddało setki tysięcy ludzi.

A wszystko po to, aby w końcu nam się lepiej żyło...

Wróćmy jednak do tej przyjemniejszej odsłony Gdańska.

Gdy rok temu zwiedzałam to miasto w okresie zimowym, przypadkiem natknęłam się na niesamowicie klimatyczną kawiarnię. "W Starym Kadrze' znajduje się na ul. Lawendowej 2/3. To magiczne miejsce oferuje jednak nie tylko niezłej jakości ciasta i rozgrzewające herbaty. Dwa razy dziennie, w oddzielnej salce, emitowane są tam filmy: od Casablanci Curtiza po współczesne, najnowsze produkcje. Warto tam pójść, aby z kubkiem gorącego napoju zasiąść wygodnie przed niewielkim ekranem i rozkoszować kameralną atmosferą tej filmowej kawiarenki.

W tym roku moje ukochane miasto odwiedziłam latem. Zmęczeni i głodni po całym dniu zwiedzania i nieintencjonalnego łapania słońca, szukaliśmy miejsc, w których można byłoby smacznie zjeść, łapiąc jednocześnie chwilę oddechu. Oczywiście wieczorem udaliśmy się do mojego ukochanego "kadru", jednak tam nie podają takiego typowego obiadowego jedzenia, toteż postanowiliśmy przejrzeć ranking najbardziej polecanych restauracji. I tak oto powstała nasza topowa trójka miejsc w samym sercu Gdańska, do których warto zawitać, gdy jesteśmy spragnieni naprawdę dobrego jedzenia. 

Jakie trzy restauracje znalazły się zatem w naszej czołówce?

3. Billy's American Restaurant - Targ Sienny 7

Jeżeli chcecie zjeść naprawdę dobrego burgera - idźcie do Billi'ego! Znajdziecie tam pyszne amerykańskie jedzenie. W menu znajdują się m. in pancakesy, omlety, burgery, steki, żeberka i wiele innych. Można tam wpaść zarówno na śniadanie jak i porę obiadową. Sama mogę z całkowitą odpowiedzialnością polecić Jack Burger'a. Niebo w gębie!

2. Whisky in the Jar - Chmielna

Gdy pierwszego dnia przyjechaliśmy do Gdańska, lało jak z cebra. Przemoknięci i zziębnięci, mieliśmy ochotę zjeść coś gorącego. Czytając wcześniej o tym miejscu, tak bardzo się na nie nakręciliśmy, że nie zraziła nas nawet czekająca przed nami na wolne miejsca kolejka do restauracji (!). Gdy jednak udało nam się już zająć miejsca, szybko zamówiliśmy jedyną podawaną tam zupę pomidorową... i oniemieliśmy. Zupa miała być jedynie zwykłym starterem, a okazała się naszym odkryciem: była przepyszna, inna niż dotychczas, taka wyrazista, a do tego mocno sycąca.

Po zupie natomiast nadszedł czas na konkret: steki. 

I to był po prostu sztos.

Podany na gorącym kamieniu, soczysty, a jednocześnie konkretny kawał mięsa.

Dla mnie może trochę zbyt delikatnie doprawiony, jednak, muszę przyznać - wszystko zjedliśmy z ogromną przyjemnością. Zdecydowanie polecam! I nie zrażajcie się kolejkami - czekanie nie trwa długo. A wierzcie mi, że warto.

1. Mito Sushi - Szeroka 91

Szczerze mówiąc, myślałam, że nie zjemy już nic lepszego od tego, co zdobyło nasze podniebienia w Whiskey in The Jar.

Biorąc jednak pod uwagę zarówno wrażenia smakowe jak i stosunek jakości do ceny, liderem okazało się mocno rekomendowane Mito Sushi. Okazało się, że zachwyty nad tym miejscem nie były wyssane z palca.

To, co tam zjedliśmy, to był majstersztyk. Po prostu ob-łęd! Jeszcze delikatnie ciepły ryż i połączenie znanych, rybio-warzywnych zestawów ze słodkim mango i dżemem chilli zrobiło na nas niesamowite wrażenie. Taką kompilację przełamanych słodyczą smaków można znaleźć chociażby w m.in. zamówionym przez nas zestawie Kawasaki. 

Pisząc te wszystkie pochlebstwa, myślę sobie, że mogłabym tu  również wspomnieć o miejscach, w których lepiej nie jadać... jednak teraz wolałabym skupić się już tylko na pozytywach.

Aromacie pysznych potraw.

Gwarze jarmarku.

Obnażającym serce Gdańska kole widokowym.

Na tej magii i poczuciu kameralności, które - o, ironio  - można odnaleźć na nawet najbardziej zatłoczonej Ołowiance. 

Jak?

Wystarczy kupić rogala bądź drożdżówkę. Usiąść wygodnie na jednym z leżaków.

Rozkoszować ciepłem słońca i bliskością wody. Obserwować łodzie płynące po Motławie.

Oddać się sielskiemu obrazowi. Chwili.

Wziąć głęboki oddech... i poczuć jak klimat tego miasta wypełni Twoje płuca i uszy, podniebienie i oczy, wreszcie - całą duszę.

---

korolowa

Uwierzyć.

Jej twarz wypełniły piegi i nieśmiały uśmiech.

I choć podskórnie czuje jak krew przepływa w jej żyłach sto razy szybciej niż zazwyczaj, a oczy nieumiejętnie skrywają targające nią, niespokojne emocje, to wie - doskonale wie - że nie ma ku temu obecnie żadnych powodów.

Raz na jakiś czas zdarza się jednak taka mała kropelka, powodująca u niej lawinę uciekających spod jej kontroli, niepohamowanych lęków.

Lęków przed tym, co jest. Co się obecnie układa, niczym cegiełka na budowie.

Tym, co będzie.

I co mogłoby być.

Spychologia natrętnych myśli nie jest jednak najlepszą metodą na przechodzenie życia.

Czasami lepiej wyrzucić coś od razu.

Przegadać. Przelać na papier. Nieważne, jak.

Byle szybko. Byle pomogło.

Bo potem dochodzi do zupełnie niepotrzebnego wybuchu.

Takiego właściwie nie wiadomo skąd.

Może jednak największym źródłem kulminacji wszystkiego był lęk.

Bo przecież, jak to w życiu, po każdym wzlocie MUSI nastąpić jakiś upadek.

Bo kiedy zaczyna cieszyć się z tego, co ma, nagle los odmienia swój kierunek, zabierając ją w zupełnie inną stronę.

A ona przecież chce tylko zacząć wierzyć... tak trochę bardziej niż mniej.

Że wszystko w końcu idzie w dobrą stronę.

Że życie znów nie pozmienia jej planów.

I słońce nie zgaśnie, gdy będzie już sięgać po nie ręką.

Że wreszcie będzie mogła bez obaw uwierzyć w swoje szczęście...

...ku któremu ostatnio konsekwentnie zmierza.

                                                    ---
                                              korolowa

Huśtawka.

Obecny świat nie jest dobrym miejscem dla takich wrażliwców jak ja. Każdą krytykę przyjmujemy sto razy mocniej. Każde negatywne słowo na nasz temat rozrywa nasze wnętrze na najmniejsze cząsteczki. Wtedy od razu spada nasza samoocena. Czujemy się gorsi. Niewystarczający. Nie spełniamy kryteriów przyjętych przez ludzi... zwłaszcza tych, którzy na co dzień się, tak naprawdę, zanadto nami nie przejmują.

Szukamy potwierdzenia naszej wartości u innych. Pozytywne słowa dodają nam skrzydeł, jednak za chwilę ktoś znów nam je podcina. 

Jesteśmy jak huśtawka, która pragnie aby w końcu ktoś ją zatrzymał. Ach, niechby i, nienaruszona, pozostała w jednym miejscu. Tam, gdzie wreszcie odczuje ład i równowagę.

Całe życie jesteśmy huśtawką. Taką pełną dziecięcego szczęścia, które wznosi ku górze. Bolesnych, powodujących upadek, chwil. Radosnych, acz nazbyt krótkich wyżyn dorosłości. Góra- dół, dół-góra. Póty nasz stelaż wytrzyma i nie przewróci w stronę bezkresnego piasku.

Póki jednak piach mnie jeszcze nie pochłonął, postanawiam żyć. Nie egzystować. ŻYĆ. 

Nareszcie. 

Patrzeć w lustro i mówić osobie z naprzeciwka jak bardzo ją lubię i cenię.

Szanować swój czas, energię i swoje zdanie.

Okazywać uczucia i głębsze myśli bez strachu przed tym, co się stanie.

I nie pozostawać w strefie marzeń, lecz ostatecznie przechodzić do ich realizacji.

                                                       

Ktoś mądry powiedział kiedyś, że aby móc być kochanym, trzeba najpierw pokochać siebie.

I miał rację.

Tak samo jest z wiarą w siebie. Można lubić samego siebie, ale jednocześnie mieć niskie poczucie własnej wartości. Nie wierzyć do końca w swoje możliwości.

I czasem wystarczy, że znajdzie się ktoś, kto spowoduje, że nagle zobaczysz siebie  w zupełnie innych barwach.

I wśród, jak Ci się wydawało, arcyciekawych osób, dostrzeżesz, że Ty również jesteś niesamowity. Jedyny w swoim rodzaju. Po prostu: wyjątkowy.

I nie trzeba wszakże zaraz być lekarzem, informatykiem czy profesorem. Mądry człowiek dostrzeże  piękno prawdziwej dobroci i wrażliwości choćby i w bezdomnym, odzianym w najgorsze szaty, żebraku.

Jeśli wiec ktoś pcha Twoją huśtawkę ku dołowi, być może warto kazać mu przestać stać blisko niej. W ostateczności - możesz też zamachnąć się mocno do tyłu. Chociaż to może boleć.

Ale wiesz, co jest w tym wszystkim najciekawsze?

Że tym razem to nie Ty będziesz tym najbardziej cierpiącym.

***

Obecny świat nie jest dobrym miejscem dla takich wrażliwców jak ja.

Nie, wróć.

Obecny świat przybiera różne barwy - co rusz wpadamy w jego kolejne odcienie.

Wpadając przy okazji na osoby, które poznajemy - pozostawajmy przy tych, które na to zasługują. Niech pchają nas ku górze, jak najwyżej.

Wznoszą naszą huśtawkę swoimi słowami i czynami.

Bo z nimi, mimo wszystko, jakoś tak łatwiej mierzyć się z tym, co jeszcze przed nami.

---

korolowa

WIELKANOC w dobie koronawirusa: wyciągam ręce, ale nikogo nie ma...

- Szybko, podaj mi cztery jajka!
- Cztery? No co ty, to wyjdzie za mało!
 -Cholera!
- Co?
- Zapomniałam o obrusie.
- Ale co z nim?
- Plama nie zeszła..
- ...
- No zapomniałam.
-  Na cały rok o nim ZAPOMNIAŁAŚ?  Gdzie ty masz łeb? Z tyłkiem miejscami go zamieniłaś?
- Aśka, Gośka, dawać mi tutaj. Z sałatką mi pomożecie. I pisanki jeszcze zrobić trzeba...

---
12 kwietnia 2020 roku. Słońce bezczelnie próbuje przedrzeć się przez lekko uchylone okna.
Jest ciepło, stwierdzasz w duchu - choć tym razem nie robi Ci to właściwie większej różnicy.
Chmury czy czyste niebo, słońce czy deszcz. Na zewnątrz to możesz co najwyżej głowę wychylić...

Już po 11. Normalnie dawno bylibyście po śniadaniu... tymczasem, nikomu nigdzie się nie spieszy.
Zdarza Ci się spać do południa i nikt z tego nie robi afery. Żadnego pośpiechu - bo i do czego?
Do pracy iść nie musisz. Właściwie - nic nie musisz. Choć przydałoby się coś czasem zjeść. Z głodu wszakże też można umrzeć.

Przeciągasz się ospale w łóżku. Drożdży nie dostałeś, więc właściwie jedyne co sobie zrobisz na święta to jajka w skorupce. Taki mały, symboliczny akcent. Udało Ci się też zamówić bezę z ulubionej kawiarni, którą już od wczoraj trzymasz w lodówce.
To nic, że zjesz ją sam. Będzie na 3 dni.

O 12 umówiliście się z rodziną na WhatsAppie. Będzie mama, Jacek i babcia Tereska.
Nikt nie będzie miał na sobie garnituru ani odświętnej sukienki. Co najwyżej ładniejszą koszulę i jasną, w miarę elegancką bluzkę. Babcia Tereska założy jednak swoje ulubione, czerwone korale.
W końcu to jednak święta.

O 12:40 rozłączycie się, bo ile można rozmawiać o tym samym bez popitki i zakąski. A propos tego ostatniego - przypomina Ci się, że nie zjadłeś jeszcze tego cholernego śniadania...

Nikt Cię jednak nie pogania. Nikt nie krzyczy, że zlew jest zapchany i trzeba zmyć kolejną serię naczyń. Ukochana babcia nie próbuje wcisnąć kolejnej sałatki.

I niby ta cisza i ten spokój są dla Ciebie czymś błogosławionym.
A jednak, przyznasz z ukłuciem w sercu, brakuje Ci tego.

Tej pysznej sałatki babci.
Rozkazującego, lecz jakże pełnego ciepła głosu Mamy.
Głupich żartów i sprośnych powiedzonek Jacka.

I wtedy uświadamiasz sobie, co w życiu jest najważniejsze.
I nagle chcesz ich wszystkich tak mocno przytulić... tylko, gdy wyciągasz ręce, zdajesz sobie sprawę, że przecież nikogo obok Ciebie dzisiaj nie ma.

To będą inne święta.

Nikt z daleka nie przyjedzie w odwiedziny.
Nie teraz.
Być może nawet nie za miesiąc.

Ale, gdy już będzie można, gdy przeminie ten najgorszy czas, wiesz, że pierwszą rzecz jaką zrobisz to będzie wizyta u kogoś bliskiego.

Przyjedziesz na cały weekend do babci.
Zaprosisz do siebie Mamę z Jackiem.
Zorganizujesz wielką imprezę dla swoich przyjaciół. Taką z planszówkami, kalamburami i czerwonym winem.

I wyściskasz ich wszystkich tak jak byście się nie widzieli przynajmniej z pół roku... bo tak zresztą najprawdopodobniej będzie.

A jeśli z kimś mieszkasz - ciesz się, bo nie wszyscy mają ten komfort.

Bo łatwiej jest przetrwać, gdy nie jest się samotnym.

Dlatego życzę Wam, mimo tej trudnej sytuacji, abyście nie tracili kontaktów ze swoimi najbliższymi.
Dzwońcie do siebie.
Piszcie do siebie.
Po to to wszystko mamy, aby się wzajemnie wspierać.

A mając  i zdrowie, i siebie nawzajem -  przetrwamy wszystko.

---

korolowa

Tak cicho.

Słońce otula wytęsknioną ciepła skórę.

Iskrzy na niebie jak latarnia, która nocą wyznacza drogę.

Tylko tej drogi dziś nie widać...

***

Mijamy się na ulicach niczym otępiałe zombie.

Uciekamy od siebie, choć tego nie chcemy.

Wiemy, że tak trzeba.

Pani zza lady przypomina o żółtej linii. W sklepie mogą być tylko trzy osoby.

Wychodzę więc na zewnątrz. Dobrze, że nie pada deszcz.

W środku na szczęście dostaję to, czego potrzebuję. W drugim sklepie nie jest już tak różowo, jednak najważniejsze artykuły dalej są dostępne. Póki co, stoję przy lodówkach, biorąc do ręki 30%-ową śmietankę i jogurt.

Nagle ktoś kaszle.

Dwie - trzy osoby delikatnie spoglądają w kierunku najmniej chętnie obecnie słyszanego dźwięku.

Pewnie każdy teraz błaga w myślach Boga, aby to nie było TO. Byle nie TO, myślę w duchu.

Na szczęście udaje się zachować bezpieczny dystans. W supermarkecie jest circa jakieś piętnaście osób. Chyba jeszcze nigdy, będąc tu o tej porze, nie było tu tak małego skupiska ludzi...

Zakupy pakuję jednak jak zwykle w pośpiechu, bo pan za mną nie może przejść dalej ze względu na wyznaczone, żółte linie.

Na zewnątrz wyczekują mnie już ciepłe promienie. Przytulają, szepcząc, że wszystko będzie dobrze. 

Że może nie teraz.

Że na razie dadzą ukojenie.

Że w końcu wrócimy do normalności.

Do nauczania w szkole, a nie przez kamerkę.

Do wychodzenia bez lęku, że coś nam się stanie.

Do podchodzenia do siebie jako ludzie, a nie potencjalne zagrożenie.

I kiedyś, kiedyś  się to wszystko ułoży.

I słońce oświetli nam tę drogę.

Tylko, póki co, trzeba na to jeszcze trochę poczekać.

---

korolowa

Kobiety XXI wieku - mało kobiece?

Kobieta - dorosła osoba płci żeńskiej, która prawdopodobnie potrafi ugotować pomidorówkę "z rosołu z wczoraj", wydziergać sweterek i wyprasować mężowi koszule. Mówi jedno, robi drugie, a trzecie pomyśli. Opiekunka domowego ogniska, zwłaszcza, gdy rozżarza się ono do 37 stopni C u jej życiowego partnera i niezbędne zdaje się być rychłe wezwanie lekarza. Robi wspaniałe kanapki, z których wycina serduszka i gwiazdeczki dla dziecka, zostawiając mężowi całą najlepszą resztę. Po domu krząta się w sukience i fartuszku, aby, gdy już ukochany wróci po ciężkim dniu pracy móc, wyglądając przy tym niczym Kate Middleton, podać mu gorącą strawę.

Jakkolwiek humorystycznie by do tego nie podejść, przyznaję, że trochę marzy mi się przynajmniej częściowy powrót do pielęgnowania przez kobiety pewnych tradycji.

I choć rozumiem, że mając wolność wyboru, panie mają całkowite prawo do decydowania o sobie, to jednak - podkreślam, to jedynie moje życzenie - chciałabym, aby całkowicie nie odchodziły od pewnych przyzwyczajeń.

Widząc - latem zwłaszcza - kobietę w spodniach, zastanawiam się: ma takie piękne kształty, jakże wspaniale wyglądałaby w bladoniebieskiej sukience w dekolcie o kształcie serka. Dlaczego jej nie ubierze? Większość współczesnych kobiet jest dużo bardziej nowoczesna i wygodna: łatwiej jest założyć jeansy i jakąś koszulkę, aniżeli ładną bluzkę i dobraną do niej spódnicę; nie wspominając już o sukienkach, których to widok (niestety!) jest u młodych niewiast rzadkością.

Kolejna rzecz: umiejętności. Wiem, że i mnie pewnych brakuje. Coraz mniej wiedzy i praktycznego przygotowania do życia jest przekazywanych na kolejne pokolenia. Powody, z których to wynika, mogą być różne: brak chęci i cierpliwości ze strony rodziców i/lub potomstwa, brak pewnych predyspozycji, albo wystarczającej wiedzy i/lub umiejętności ze strony rodzica. Czasami są to też warunki mieszkalne i/lub finansowe. Choć, jak to mówią, złej baletnicy...

Wracając jednak do wątku głównego - uważam, że współczesne kobiety rzeczywiście są mało kobiece. Sama łapię się na tym, że w domu najczęściej zakładam dresy bądź ewentualnie legginsy. Zdarza się, że  przybrudzone bądź nawet lekko podziurawione. Czy tak powinno być? Oczywiście, dobrze jest się przebrać po powrocie do domu, niemniej - dalej w coś schludnego i niewyciągniętego spod sterty innych ubrań w szafie. Niegdyś kobiety chodziły po domu w sukienkach - może nie od razu od Versace, ale jednak. Ruchy feministyczne poskutkowały jednak nie tylko prawami wyborczymi czy wolnością słowa, ale i możliwością wyrażenia siebie, również za sprawą wyglądu. W rezultacie doszło do tego, że kobiety zamiast przywdziewać kolejne suknie, ciągną za suwaki od spodni z denimu i chodzą w koszulach o męskim fasonie. 

Czy to jest jednak najważniejsze?

Tak naprawdę, kobiecość to przecież nasza czułość. Opiekuńczość. Chęć niesienia pomocy tam, gdzie jej potrzebują. Nasze wewnętrzne ciepło.

I mogę życzyć sobie więcej kobiet w sukienkach. Świetnie zorganizowanych i schludnych pań domu.

Ale Wam, pozostałe drogie kobiety, życzę po prostu więcej piękna wewnętrznego. Empatii i kultury osobistej. Wyważenia i cierpliwości. Radości w oczach i na zewnątrz. Codziennego uśmiechu i dobrego słowa dla bliskich.

Wtedy będziemy najpiękniejsze. Ubrane w szczery uśmiech - czy w spodniach, czy w sukience; umiejące gotować czy wolące poświęcić się pracy, nieważne - staniemy się wtedy jeszcze bardziej przyciągające, delikatne i pogodne... lub, jednym słowem, po prostu - kobiece.

---

korolowa

A gdy wypalą się iskry... czyli niewalentynkowo o związkach słów kilka.

Spojrzała za siebie.

Na ten dom.

Pełen marzeń.

Wspomnień...

***

- To kiedy możemy się spotkać?

- To zależy.

- Od?

- Czy dalej będziesz głupio obstawał przy swoim, czy w końcu zrozumiesz, że dzieci powinny zostać przy matce.

 - Kaśka, mówiłem ci, Antka biorę ze sobą.

 - A co ty myślisz, że dziecko to jest karta przetargowa? Chcesz mieć się kim opiekować, to spadaj do swojej ukochanej mamuni!

***

Gdy pierwiastki w związku się rozpadają, zanika chemia i przychodzi codzienność, łatwo popaść w rutynę, albo - dość już poważnie brzmiącą - stagnację. W tryb "byle przeżyć i się nie pozabijać." Brak podsycania wzajemnej fascynacji to jedno. Gdy do tego dochodzą jednak wychodzące na wierzch ludzkie słabości, na które to wcześniej przymykało się oko, a także brak jakiegokolwiek zainteresowania...well, to wszystko razem, nie wróży absolutnie niczego dobrego.

Bycie w związku to wyzwanie. To przede wszystkim wzajemny szacunek i zaakceptowanie partnera takim jakim jest - zarówno jego wad jak i zalet. To wspólne spędzanie czasu. Często podobne charaktery i wspólne zainteresowania. 

I o ile można zrozumieć, dlaczego dwie osoby bez formalnego przypieczętowania związku po jakimś czasie rozstają się (ze względu na niezgodność charakterów, brak wspólnych pasji, ukrywanie prawdy i wiele innych powodów, które wychodzą z czasem), tak trudno jest niekiedy pojąć, co powoduje rozłam małżeństw. I nie mam tu na myśli takich przyczyn jak zatajenie ważnych faktów, kłamstwa czy zdrady. Chodzi mi raczej o tę codzienność.

Dla wielu jest to smutna rutyna, która przypomina o tym, że mężowi lub żonie trzeba zrobić pranie, ugotować obiad na dwa, a najlepiej trzy dni, wyprasować koszulę czy zawieźć dziecko do przedszkola. Do tego znosić jego dziwnych kumpli. I wytrzymywać jej comiesięczne PMS-y. No rany boskie, przecież tego nie da się wytrzymać!

I tak odchodzą od siebie najbliżsi sobie do niedawna ludzie. Bo nie podołali we wspólnym, zwykłym życiu. Bez codziennego szampana i truskawek. Za to z workiem pełnym zmartwień i dwudziestoletnim kredytem na mieszkanie.

Bo im się nie chciało dłużej starać.

Z pokolenia mojego taty dokładnie 3 na 10 znajomych mi małżeństw postanowiło zmienić swoich życiowych partnerów. Z mojego natomiast - aż 5 na 10, czyli dokładnie 50% pierwszych małżeństw, które mi przyszły do głowy i które trwały minimum dwa lata, są już po rozwodzie. 

To zatrważająca liczba, jeśli pomyśli się o tym, że lepiej już nie będzie.

I to mnie właśnie cholernie smuci.

***

Kiedyś  ludzie byli ze sobą dla dobra rodziny.

Mimo wszystko.

Choć nie zawsze było kolorowo, to zdawali sobie sprawę, że taka jest kolej rzeczy. Że ją czeka pranie, sprzątanie i gotowanie, a jego praca, czasem pomoc przy drobnych sprawach domowych. 

Bo mieli w sobie to poczucie, że coś trzeba. Bo tego wymaga związek.. Rodzina. Idea wspólnoty i wspólnej pracy. 

Nad domem. Nad związkiem. Nad sobą samym.

Czego nam zatem życzę?

Abyśmy potrafili się w tej codzienności odnaleźć.

Mimo codziennej rutyny.

Wypalonych iskierek i braku szampana.

Szanowali się wzajemnie.

Obdarowywali codziennie dobrym słowem i uczynkiem.

Trwali ze sobą w zdrowiu i w chorobie.

Lojalności i szczerości.

I mieli w sobie dużo cierpliwości do drugiego człowieka.

Bo tylko na takich fundamentach można zbudować coś trwałego i pięknego jednocześnie.

---

korolowa

"Psy 3: W imię zasad" - recenzja filmu.

Nie jestem wielką fanką filmów sensacyjnych. Wstyd się przyznać, ale - właśnie z tego powodu - nigdy wcześniej nie obejrzałam ani jednej części "Psów." W ostatnim czasie udało mi się jednak naprawić ten błąd i nadrobić polską klasykę kinematografii.

Dlatego, gdy tylko usłyszałam o najnowszej produkcji Pasikowskiego, po niedługim namyśle postanowiłam sprawdzić, jakie, w porównaniu do poprzednich części, będą "Psy 3: W imię zasad."

Na seans wybrałam się dość sceptycznie nastawiona, nie spodziewając się fajerwerków, a jedynie odgrzewanych kotletów w postaci kolejnych przygód powracającego po latach bohatera.

Gdy tylko pojawiły się pierwsze sceny i moim oczom ukazał się filmowy Franz Maurer, pierwszą myślą, jaka przemknęła mi przez głowę, było: cholera, on się wcale nie zmienił.

Ten sam błysk w oku. Nonszalancki sposób bycia. Zawadiacki uśmiech. 

Jednak z każdą kolejną sceną dowiadywałam się jak bardzo się w swoim pierwszym wrażeniu pomyliłam.

Grany przez Bogusława Lindę Maurer wychodzi po 25 latach więzienia na wolność. 

Widać, że nie może odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Po takim czasie, wiele się wszakże zmieniło. Maurer nie ma nikogo, do kogo może wrócić. Kto przyjmie go z otwartymi ramionami. Kto ugotuje mu obiad, albo chociaż zamiauczy. To wszystko stracił 25 lat temu. Pozostaje mu jedynie kolega Morawiec (Cezary Pazura), który aktualnie poszukuje syna. Franz przyłącza się do niego, bo będąc sam jak palec, twierdzi, że i tak nie ma już nic innego.

W filmie akcja jest wartka, okraszona ciekawymi, często zabawnymi dialogami, które mnie jednak trochę zbijały z tropu - miejscami nie byłam pewna, czy jestem na trzeciej części legendarnej polskiej sensacji lat dziewięćdziesiątych, czy może jednak komedii. Można by rzec, że to właściwie taki współczesny, miejscami zabawny polski western, w którym sprawiedliwość - jak zresztą było w poprzednich częściach - wymierzana jest przede wszystkim na własną rękę. 

Aktorsko imho film wypadł całkiem dobrze - zarówno starzy wyjadacze jak Linda i Pazura (Żmijewski miał tym razem zbyt małą rolę) czy młodsze pokolenie - Dorociński, Fabijański, Schuchardt - spełnili moje niewygórowane oczekiwania. Śmiem jednak twierdzić, że to właśnie świeżość, naturalność i energia tych drugich znacznie podniosły poziom filmu.

Po głębszym przemyśleniu i analizie odświeżonej postaci Maurera, dochodzę do wniosku, że Linda zagrał go najlepiej jak potrafił. Jak wycofanego,  mało już znaczącego, zagubionego w nowej rzeczywistości, dawno już dorosłego chłopca. 

Bo mimo swych sześćdziesięciu lat, Franz dalej naiwnie wierzy. Wznosi toast. Za żywych. Za martwych.

Lecz zawsze wiernych zasadom.

---

korolowa

Jeśli podobał Ci się powyższy post - udostępnij go dalej!

A jeśli chcesz podzielić się swoją opinią - zapraszam do dyskusji w komentarzach :)

All the good things come to those who are thankful - o wdzięczności.

Jej policzki przybrały kolor amarantu. Zostały spowite delikatnym muśnięciem słońca i lekkich podmuchów wiatru. Oddychała głęboko, próbując odzyskać wewnętrzną równowagę. Choć przecież, przecież i tak było dobrze.

Słyszała wszakże najpiękniejsze trele. Podziwiała zieloność traw. Dotykała chłodnego, acz nie zamarzającego policzka. 

W środku niby zimy...a może to była już inna pora roku?

Była wdzięczna za każdy dźwięk, który wyśpiewały jej dzisiaj latający przyjaciele. 

Za krajobrazy, które budziły się szybciej, niż można byłoby przypuszczać.

Za ciepło dłoni i świetliki w oczach.

To takie piękne, czuć wdzięczność.

Tak niesamowicie relaksujące uczucie...

....gdy uświadamiasz sobie, jak szczęśliwym człowiekiem jesteś.

Że masz dwie nogi i dwie ręce.

Że możesz wstać każdego dnia wiedząc, że wstajesz we własnym łóżku.

Że masz za co kupić chleb.

Że możesz tańczyć i śpiewać, i nikt nie może Ci tego zabronić.

Że masz blisko siebie choć jedną życzliwą osobę, która podniesie Twoje skrzydła, gdy przez moment nie będą mogły latać.

Za każdy oddech.

Obiad zjedzony w miłym towarzystwie.

Rodzinę. Muzykę. Filmy. Spacery.

Śpiew ptaków.

Miauknięcie kota.

Zieleń drzew.

Każde dobre słowo.

Codziennie znajdą się setki powodów do wdzięczności...

...wystarczy tylko je dostrzec, gdy są akurat na wyciągnięcie dłoni.

Tej ciepłej dłoni...

---

korolowa

A Ty, za co jesteś dziś wdzięczny?

Noworocznie [nie] postanawiam.

Gdy człowiek ma za dużo wolnego, zaczyna myśleć.
Więcej myśleć.
I te myśli, które się w nim kłębią, potrzebują wyjść, odpocząć, odetchnąć. Zostać przeczytane. Wnikliwie dotknięte wzrokiem innych.

-*-*-*-
Gdy niebo za oknem nie błyszczy już tysiącem różnobarwnych świateł, a człowiek dopija ostatnią kropelkę szampana, nagle powstaje pytanie: co dalej. Ale nie takie, przykładowo, "co dalej, iść po śledzika czy zapchać się resztkami bigosu" albo "dzień w łóżku czy dzień na kanapie przed Netflixem",choć i takie wybory należy, gdy zajdzie potrzeba, podejmować. Niemniej, nie owe miałam teraz na myśli.

Patrząc na to spokojne już niebo, myślę o tym, że właśnie wkroczyłam w kolejny rok.
Rok, w którym warto kontynuować to, co się zaczęło.
Rozwijać cele, do których się dąży[ło].
Relacje, które się rozpoczęło.
A te, które się definitywnie zakończyło, pozostawić na stercie ze spalonym węglem.

Nie rozglądać się za przeszłością, tylko iść na przód.
Mniej sentymentu, więcej inspiracji.
Nowych przeżyć. Osób. Miejsc. Smaków.
Wdzięczności za to, co jest. I pełnego ekscytacji oczekiwania na to, co jeszcze przede mną.

Nie chcę jednak traktować tego jako często przemijające, noworoczne postanowienie.
Niech to będą zatem życzenia dla mnie samej.
A właściwie, dla nas wszystkich.
Tak, dla Ciebie też.

Bo po co wypełniać swe myśli przeszłością, nie dając sobie tym samym możliwości na pójście naprzód i zobaczenia tego, co znajduje się za mgłą minionych dni?

Dlatego: oddzielić mocną kreską.
Wspominać, ale nie po to, by się smucić, zadręczać czy zastanawiać "A co by było, gdyby...?"Zwyczajnie: wyciągać wnioski z doświadczeń, lecz nie wracać do nich codziennie.

Iść w przód, nie w tył...
..poszukiwać inspiracji...
...dziękować za każdy uśmiech, miły gest...
....otaczać pozytywnymi ludźmi...
...zacząć mówić "nie", gdy nie chcesz powiedzieć "tak"....
... tym, którzy na to zasługują - dawać z siebie wszystko, co najlepsze...
... dopieszczać samą siebie..
...smakować, podróżować, delektować każdą chwilą...
...zaakceptować fakt, że nigdy nie wejdę dwa razy do tej samej rzeki...
... i skupić się na tym, co chcę, aby było, bo tylko wtedy, tylko wtedy będę mogła...

... dać sobie szansę na szczęśliwą przyszłość.

---

korolowa