A może teraz?

Gęste krople stukają o nieumyte okno. Zostawiam na nim ślady palców. Skrobię je, uparcie przyglądając się z zań światu i szukając tego, co minione.

Chmur lekkich jak ptasie mleczko. Odbijającej się na nich i parzącej żółto-pomarańczowej kuli. Przydrożnych maków i popołudniowych ust wypełnionych arbuzem i czereśniami. Codziennych kąpieli, gdy wannę zamieniało się na pobliskie jezioro.

Wyczekiwanych przez rozgrzane ciała, letnich nocy. Spontanicznych decyzji i jeszcze mniej planowanych podróży. Oddalania się w nieznane. Dzikie. Niezbadane.

A z podróży... przywożenie wspomnień. Pamiątek w postaci opalenizny, obolałych stóp i lekkiej głowy.

Tego uczucia powracającej do Ciebie siły. Ciekawości. Inspiracji.

Ponownego zrozumienia, że czas i tak zleci. Że może warto.

Szukać.

Próbować.

Chcieć.

Sięgać tam, gdzie wydawało Ci się, że za wysoko. Że kiedyś. Że może. 

Ale nie teraz.

A może, mówi lato, może właśnie teraz.

Gdy masz czas.

Siłę.

I otwartą głowę.

Przestań odkładać na "kiedyś."

Ono zazwyczaj nie nadchodzi.

Spróbuj sięgnąć do słońca.

Rozbudzić chęci.

Ponownie poczuć w sobie tę dzikość i odwagę lata.

Nie czekaj na lepszy moment.

Zacznij z tym, co już masz.

Pozwól ponieść się tam, gdzie bywałeś już jako dziecko, czy nastolatek chcący udowodnić światu, że może wszystko.

Zatop głowę w chmurach swoich największych pragnień.

I krocz konsekwentnie wytyczoną drogą  - a słońce Twojego uporu i kreatywności poprowadzi Cię ścieżką na sam szczyt spełnionych marzeń.

---

korolowa