"Ostatnia Rodzina", czyli o początkach końca rodziny Beksińskich

Jeszcze w zeszłym tygodniu wspomniałam Wam tutaj o moim kinowym wyjściu na dwie polskie produkcje (kliknij tutaj, by przeczytać post o "Wołyniu").

Dziś będzie co nieco o moich odczuciach związanych z drugą z nich.

Z pewnością wielu, o ile nie większość z Was, słyszała o podkarpackim artyście, Zdzisławie Beksińskim. Jego dzieła od lat można podziwiać w sanockim muzeum. Przepełnione są zazwyczaj jakąś aurą tajemniczości, melancholii, a nawet, powiedziałabym, grozy. Pełne niepokoju obrazy zdawały się odzwierciedlać wewnętrzne rozterki artysty, których zazwyczaj nie odkrywał przed ludźmi w inny sposób, aniżeli przez swą twórczość właśnie. 

Zdzisław Beksiński

W filmie "Ostatnia rodzina" mieliśmy okazję zobaczyć Zdzisława Beksińskiego (w filmie: Andrzej Seweryn) również z nieco innej strony. Widzimy go jako głowę rodziny, jako ojca Tomasza Beksińskiego  - świetnego tłumacza, a przede wszystkim genialnego dziennikarza muzycznego. Niestety, z geniuszami bywa tak, że często nie radzą sobie w życiu, czując, że to, co się wokół nich dzieje, nie jest prawidłowe, dobre, moralne. I tak właśnie było w przypadku młodszego Beksińskiego. Dziennikarz, tak mocno jak muzyką, fascynował się również śmiercią. Swoją śmiercią. Jego nadwrażliwość i skłonności samobójcze na pewno niepokoiły jego rodziców, zwłaszcza matkę Zofię ( Aleksandra Konieczna). W filmie  przedstawiono ją jako ciepłą, wiecznie zamartwiającą się stanem syna, kobietę. Kobietę, która była prawdziwą głową rodziny. To ona nieustannie opiekowała się mężem i swoim jedynym dzieckiem. Ona płakała przez i za swego syna. Ojciec nigdy nie uronił łzy.  On po prostu był  - czasami przekorny, a nawet cyniczny - uwieczniając wszystko, co się dzieje wokół, swoją wypasioną jak na tamte czasy, kamerą. Bo on do wszystkiego podchodził z dystansem. Również do syna. Do uczuć. Nawet  - do śmierci.

Zdzisław Beksiński

 Jeśli natomiast chodzi o syna, to nie sposób odmówić Dawidowi Ogrodnikowi genialnej gry aktorskiej. Zarówno charakteryzacja jak i gestykulacja, jaką operował sprawiały, że miało się wręcz chęć krzyknąć: "O matko, Tomasz B. zmartwychwstał!" Pytanie tylko, czy portret ś.p. dziennikarza nie został tutaj nieco skrzywiony? Znalazłam bowiem wypowiedzi ludzi, którzy przeczytali książkę "Beksińscy. Portet Podwójny" Magdaleny Grzebałkowskiej i niemal wszyscy jak jeden mąż twierdzą,że produkcja reż. Matuszyńskiego stawia Tomasza B. w złym świetle . Że może Tomasz był neurotyczny i miał swoje problemy, ale że, podług wyżej wymienionej pozycji, na pewno nie był taki wybuchowy. Że, owszem, był specyficzny i interesował się dość ponurymi rzeczami, natomiast nie sposób mu było również odmówić ogromnego poczucia humoru. Że, wbrew temu, co pokazano w filmie, młody Beksiński miał garstkę przyjaciół, z którymi był bardzo związany i był naprawdę dobrą i zabawną, choć również i nieco zagubioną, młodą osobą.

Tomasz Beksiński

Czy tak naprawdę było, tego Wam nie powiem, ponieważ nie czytałam jeszcze nadmienionej książki.

I choć już ją, z ciekawości ,zamówiłam, nie powiem Wam tego nawet po jej przeczytaniu.

Bo żaden film, ani żadna książka, nigdy w stu procentach nie odda całej prawdy. Nigdy nie dowiemy się, czy może jednak ś.p. Zdzisław Beksiński nie zapłakał, choć raz, za swoim pierworodnym. Czy nie uśmiechnął do niego, nawet nieco z przekąsem, ale w taki ciepły, ojcowski sposób. Czy choć raz nie zostawił, wiecznie z sobą zabieranej, kamery, po to, aby czemuś się po prostu przyjrzeć realnie, a nie, jak zwykle, uwieczniać za  swoim ulubionym, małym szkiełkiem.

Wszakże nawet jego kamera nie uwieczniła wszystkiego. A jedna sekunda życia czasami może wiele zmienić. Teraz, niestety, już nic nie zmieni. Więc można jedynie odejmować i dodawać. Zmyślone sekundy. Potwierdzone minuty z życia. Komentarze. I kolejne interpretacje.

Do historii rodziny, która już od ponad dekady, nie istnieje.

(kadr z filmu: "Ostatnia Rodzina")

---

korolowa