Aborcja

Chciałam dziś poruszyć jeden z najbardziej kontrowersyjnych tematów w Polsce. Proszę Was najpierw, abyście przeczytali poniższy artykuł.

'31-letnia kobieta będąca w 17 tygodniu ciąży zmarła w szpitalu w irlandzkim Galway po tym, jak lekarze odmówili aborcji pomimo zagrożenia dla matki. Władze wszczęły śledztwo.
Savita Halappanavar była w 4 miesiącu ciąży. Nie była to jej pierwsza, ale poprzednie poroniła. Tym razem ciąża także nie przebiegała normalnie i płód był zagrożony, a kobieta źle się czuła. Skarżyła się na potworne bólee, w końcu poprosiła lekarzy o przerwanie ciąży. Od medyków miała jednak usłyszeć, że "Irlandia to katolicki kraj" i "póki bije serce płodu" nie wykonają aborcji.
Po trzech dniach agonii matki, funkcje życiowe płodu ustały. Lekarze usunęli go, a kobietę przenieśli na intensywną terapię, gdzie niedługo później zmarła. Sekcja zwłok wskazała na sepsę jako przyczynę śmierci.
Zarówno władze szpitala i irlandzkiego odpowiednika NFZ wszczęły dochodzenie w sprawie. W Irlandii prawo nie pozwala na dokonanie aborcji nawet jeśli życie matki jest zagrożone. Słowa męża zmarłej, który podkreśla, że nie jest "ani Irlandczykiem, ani katolikiem", mogą wywołać jednak debatę na ten temat w katolickim kraju. Przed szpitalem już teraz pikietują przeciwnicy restrykcyjnego prawa antyaborcyjnego.'

Tutaj zaś  list kobiety, która dokonała aborcji. O jej przyczynach, rozterkach tej Pani oraz o spotkaniu z duchownym:

'Jestem młodą kobietą z kilkuletnim „stażem małżeńskim". Z oszczędności stosowaliśmy najtańsze metody antykoncepcji, no i stało się - nagle okazało się, że jestem w drugim miesiącu ciąży. Najpierw przyszły refleksje: co teraz robić? Dziecka nie planowaliśmy, bo nie mieliśmy ani dostatecznych środków (brak mieszkania, pieniędzy, podstawowych sprzętów, itd.) ani możliwości (tylko ja miałam stałą pracę po 15-16 godzin na dobę, a mąż pracował dorywczo). Wiedziałam, że szef mnie zwolni, gdy tylko zauważy, że jestem w ciąży, bo zrobił tak z dwiema innymi kobietami. Zarobki męża nie starczyłyby nawet na utrzymanie nas dwojga, nie mówiąc już o dziecku. Pewnie opisuję tu banalnie typową sytuację, jakich w naszym kraju są tysiące. Pojawiło się widmo aborcji jako niestety jedynego wyjścia. Jestem wierzącą katoliczką i zaczęłam mieć straszne wątpliwości. Z jednej strony nie mogłam urodzić, z drugiej strony nie chciałam nikogo zabijać. Byłam tak tym wszystkim zmęczona, że nawet myślałam o samobójstwie. Poszłam do spowiedzi i miałam wyjątkowe szczęście, bo przypadkowo trafiłam na mądrego i odważnego księdza (nie powiem o nim nic więcej, by mu nie zaszkodzić). Widząc moją szczerą rozterkę, ksiądz nie mówił mi gotowych formułek o grzechu, morderstwie itd., tylko najpierw uspokoił mnie a potem zaczął miłym głosem przekonywać, że aborcja wcale nie jest złem, jeśli ja sama czuję, że jest potrzebna. Przeżyłam szok, bo spodziewałam się zupełnie innych słów, które zniechęciłyby mnie do aborcji i (teraz to wiem) zrujnowały moje życie. Nawiązaliśmy szczerą i otwartą rozmowę, która trwała prawie 3 godziny. Ja przekazywałam księdzu swoje wątpliwości, a on je po kolei tłumaczył. Miałam wrażenie, że budzę się z jakiegoś koszmaru, w którym cały czas tkwiłam i nawet nie zdawałam sobie z tego sprawy. Ten koszmar to było to sztuczne poczucie winy, które źli duchowni wmawiają kobietom. Teraz wiem, że jest to z ich strony złośliwość, niechęć do kobiet, niezrozumienie życia a też i chęć kontroli, bo osobą, która się zmaga z głupimi dogmatami łatwiej kierować. (...) W tym miejscu każdy może sobie) zadać pytanie, czy tak może pisać katoliczka? Tak, jestem nadal katoliczką, ale tylko ze względu na tego księdza, który przekonał mnie do podjęcia właściwej decyzji. Dzięki niemu nie czuję żadnych wyrzutów sumienia, bo jestem pewna, że niczego złego nie zrobiłam. Wręcz przeciwnie, uważam aborcję w mojej sytuacji za wielkie dobro. Nie urodziłam dziecka niechcianego, nie jestem osobą nieodpowiedzialną, która zgadza się na oddanie własnego dziecka jakimś przypadkowym ludziom, albo, nie daj Boże, na wychowanie u zakonnic lub w domach dziecka (znam niestety takie instytucje (...) '

 więcej na http://prochoice.blox.pl/2007/03/Moja-aborcja.html.

Większość komentarzy pod artykułem jest... bardzo delikatnie mówiąc, niepochlebna.
Pozwólcie, że zacytuję jeden z nich:

'JAK DLA MNIE JESTES ZWYKLĄ MORDERCZYNIA CO GORSZA JESZCZE NIE MASZ WYRZUTÓW SUMIENIA Z TEGO POWODU. PIEKŁO POWINNO CIE POCHLONAC. TO JA PROSZE BOGA O DAR KTORY BYL TOBIE NIEGODNEJ DANY I TAK GO ZMARNOWALAS ALE MAM NADZIEJE ZE KIEDYS PRZYJDZIE DZIEN I POJMIESZ ZE ZABILAS CZLOWIEKA!!!!!!!!!!!!!'

Dobrze, to teraz ja. Szczerze? Ta ostatnia 'spowiedź' jest, akurat, nieco naciągana. Po pierwsze, ta kobieta nie miała środków materialnych, aby się lepiej zabezpieczyć, a miała na usunięcię ciąży?
Biorę jednak pod uwagę fakt, że takie urodzenie czy nieurodzenie dziecka to zdecydowanie lifetime decision, no i niech będzie, że zaciagnęli nawet na to kredyt; nie pasuje mi jednak zupełnie ksiądz mówiący o wykształceniu się mózgu u  dziecka, ponadto to, co powiedział, prawdą nie jest, gdyż u płodu mózg rozwija się już w 8 tygodniu, a więc po 1,5 miesiąca.

Czy opisana powyżej sytuacja jest całkowicie prawdziwa czy nie, nie jest aż tak ważne jak to, że dalej mamy problem z zaakceptowaniem pewnego stanu rzeczy.

1. Nie tworzy nas nikt inny poza kobietą i mężczyzną, nie doszukujmy się  tam kogokolwiek innego, kto poza rodzicami, miałby prawo o nas decydować.
2. Kiedy ktokolwiek ma prawo za kogokolwiek decydować? Tak naprawdę, nikt nie powinien. Gdy
 to 'coś w brzuszku możemy już świadomie nazwać dzieckiem (bo jest to 8 czy 9 miesiąc i wszystko: zmysły, narządy są już ukształtowane) nie powinno się usuwać ciąży.
3. Skoro jest coś o prawie wyboru, to takie prawo powinna mieć również kobieta mająca urodzić dziecko.
Moim zdaniem powinno to jednak dotyczyć określonych sytuacji:

• jeżeli ciąża zagraża kobiecie/dziecku/obydwojgu
• jeżeli kobieta została zgwałcona, a więc nie był to akt miłości
• związki/kobiety, których nie stać na utrzymanie przyszłych dzieci, NIE powinny poddawać się aborcji, ale być wspierane przez państwo/środki unijne. 

Każdy przypadek jednak jest inny i każdy może wygladać, mimo podobnych przyczyn, zupełnie inaczej. To są tylko moje pewne schematyczne sugestie, które, wprowadzone w życie, ułatwiłyby, uratowałyby życie wielu osobom. Nie tylko matkom. Bowiem wprowadzenie takiej ustawy wcale nie musiało by od razu oznaczać większej ilości wykonywanych aborcji, może właśnie przeciwnie - uświadomiło by kobietom, że w państwie, w którym mogą polegać na pomoc finansową rządu, nie muszą się niczego obawiać  i MOGĄ zdecydować się na urodzenie dziecka.

---
korolowa